ما آدما خیلی وقتها خودمان را به آب و آتش می زنیم که دیگران ما را تحویل بگیرند. بعضی وقتها هم که ناخواسته ما را تحویل نمی گیرند از زمین و آسمان دلگیر می شویم. مطلب مهم تر هم این هست که هر چه بیشتر تلاش می کنیم کمتر به نتیجه می رسیم. ولی چه شد که آیت الله بهجتی که نه دنبال جاه و مقام بود و نه به دنبال اسم و رسم. در زندگی نزد مردم بزرگ شد و پس از رحلت با حضور میلیونی مردم پیکر مبارکش تشییع شد. آیا جزء ‌اخلاص چیز دیگری توان این کار را دارد؟!!!