تصمیم زندگی[1] یا ...تصمیم کبری!؟

خدایا! آدم ها تا وقتی کوچک هستند آرزو می کنند که زود بزرگ شوند، به همین خاطر مدام به کفش و کلاه بزرگترها سَرَک می کشند و آنها را امتحان می کنند که چه وقت به اندازه آنها بزرگ می شوند تا بتوانند مثل بزرگترها  امر و نهی کنند اما وقتی که بزرگ می شوند مدام به کفش و کلاه زمان کودکیش سَرَک می کشند و یاد دوران کودکی را گرامی می دارند.

خدایا! می دانم که بزرگ شدن خیلی خوب است البته نه فقط از لحاظ قد و وزن. که شخصیت انسانها هم باید همپای قد و وزن بزرگ شود به اندازه لباس انسانیت.

اما یک نکته باقی است این که چرا بزرگترها یاد زمان کودکی را گرامی می دارند؟‌ شاید یک دلیلش این باشد که در آن زمان لازم نبود تصمیم های جدی بگیرند چون ممکن بود اشتباه کند. پس تصمیم گرفتن سخت است و از آن هم سخت تر این که برای زندگی برگشت ناپذیر تصمیم بگیریم.

خدایا! بزرگ شدن خوب است چون تو ما را برای بزرگ شدن آفریدی، تصمیم گرفتن هم خوب است چون خوب تصمیم گرفتن نشانه بزرگ شدن است ولی آنچه که خطرناک است به اشتباه رفتن است حتی یک لحظه. پس کمک کن تا درست تصمیم بگیریم با تصمیم های درست.

یقین دارم که تویِ مهربان که به مهربانی تو کلام آغاز می شود همیشه  به درخواستها پاسخ می دهی.