شاید این نوشته رو بشناسید یا جایی خونده باشید:

توکل آن است که جز از خدا نترسی.

اونایی که سر و سری و رفت و آمدی به کتابخونه مرکزی آستان قدس رضوی دارن ممکنه این حدیث زیبا رو توی یک قالب قشنگ و طلایی بزرگ روی دیوار راهروها که سالها نصبه خونده باشن.

این حدیث قشنگ رو من فقط در حال گذر از راهرو می خوندم ولی چون راهروها نسبتا خلوت بود و فقط چند تا مطلب روی دیوارا نصب شده بود برای من که سالهاست به اون کتابخونه نمی رم ملکه شده.

نتیجه:

1. تکرار تکرار تکرار

2. سعی نکنیم افراد رو یک شبه علامه دهر کنیم و همه اطلاعات رو یکجا به خوردشون بدیم چون علامه که نمیشن بمونه... از دهر هم جا می مونن.

 هر وقت می ره حرم امام رضا علیه السلام. به مهربونی امام امید داره که الحق و الانصاف هم مهربونه. هیچ وقت نشده که چیزی از امام بخواد و دست خالی برگرده، اگه خواستشم به صلاحش نبوده یه طوری اونو متوجه کرده.

به هرحال هرچی از مهربونیش بگیم کم گفتیم. می گفت: اینو من تنها نمی گم مهربونی امام رضا علیه السلام بین دوستایی که توی کشورای خارجی زندگی می کنن  هم مشهوره.

دستشو از روی احترام بر سینه میذاره و سلام میده و میلادشونو تبریک میگه. چون حرم خیلی شلوغه و همه تشنه زیارت. زیاد نمی ایسته و همینطور که با مولاش حرف می زنه از صحن ها عبور می کنه و خودشرو به در خروجی می رسونه. از حرم امام رضاعلیه السلام خداحافظی می کنه ولی امام رضاعلیه السلام رو توی قلبش می ذاره تا نام و یاد و زندگی این امام، به زندگیش جهت بده.

تبریک یا تسلیت؟

          تبریک ؟ تسلیت؟

                     واقعا چه باید گفت؟

وقتی کسی راه محبوب را می یابد و در آن مسیر جان می دهد باز هم ما به همدیگر تسلیت می گوییم نمی گوییم تسلیت نگوییم اما می گویم تا همگان بدانند که این تسلیت ها، تسلیت به خودمان است تسلیت محروم شدن از فیض وجود چنین عزیزانی، تسلیت به کسانی که راه هدایت را گم کرده اند، تسلیت به ....

می دانیم که آنان شاد و خوشحال از دیدار محبوب متعمند و این ماییم که دور افتاده ایم.

* * * * * * * * * * * * * * * *

آنانی که در راه محبوب رفتند محبوب مهربان به آنان پاداش خواهد داد پاداش حفظ راه و هدفشان. 

پس نه آنانی که شهید می کنندخوشحال باشند و نه آنانی که دوستشان دارند غمگین.

* * * * * * * * * * * * * * * *

گوارایشان باد شهد شیرین شهادت!

در دیدار یار ما را هم فراموش نکنید!